Sekretna sztuka aktora

Eugenio Barba urodził się w 1936 roku w południowych Włoszech. W 1954 roku wyemigrował do Norwegii, gdzie pracował jako spawacz i marynarz. W latach 1961–1964 studiował krótko reżyserię w Warszawie i był asystentem Jerzego Grotowskiego w Teatrze Laboratorium 13 Rzędów w Opolu. W 1964 roku założył w Oslo skandynawski teatr laboratoryjny Odin Teatret, który dwa lata później przeniósł się do Holstebro w Danii, gdzie pracuje do dziś. Wyreżyserował ponad dwadzieścia przedstawień, do których należą: Dom mego ojca (1972), Przyjdź! A nasz będzie dzień (1976), Popioły Brechta (1980), Ewangelia z Oxyrhynchos (1985), Talabot (1988), Kaosmos (1993), Mythos (1998), Sen Andersena (2005), Ur-Hamlet (2006), Życie chroniczne(2011). W 1979 roku założył Międzynarodową Szkołę Antropologii Teatru (ISTA). Otrzymał doktoraty honoris causa uniwersytetów w Århus (Dania), Ayacucho (Peru), Bolonii (Włochy), Buenos Aires (Argentyna), Hawanie (Kuba), Hongkongu, Plymouth (Wielka Brytania) oraz Warszawie. Opublikował wiele książek, z których po polsku ukazały się: Ziemia popiołu i diamentów. Moje terminowanie w Polsce (Ośrodek Grotowskiego, 2001), Teatr. Samotność, rzemiosło, bunt (Instytut Kultury Polskiej UW, 2003) oraz zredagowana z Nicolą Savaresem Sekretna sztuka aktora. Słownik antropologii teatru (Ośrodek Grotowskiego, 2005), Canoe z papieru. Traktat o Antropologii Teatru (Instytut im. Jerzego Grotowskiego, 2007).

Nicola Savarese urodził się w 1945 roku w Rzymie. Jako profesor na Uniwersytecie Roma Tre wykłada historię teatru i widowisk. Jest jednym z założycieli ISTA. W swojej pracy łączy badania nad historią teatru z uczestnictwem w życiu teatralnym, skupiając się na historii relacji między teatrami azjatyckimi i zachodnimi. Jego zainteresowania badawcze obejmują teatr klasycznego Rzymu i włoskiego renesansu. Savarese wiele podróżował po Azji, w szczególności po Japonii, w której mieszkał przez dwa lata. Jest współredaktorem czasopisma „Teatro e Storia” oraz redaktorem „Dioniso”. Do jego głównych publikacji należą: Teatro e spettacolo fra Oriente e Occidente (Laterza, 1992); Parigi/Artaud/Bali(Textus, 1997); Teatro Eurasiano (Escenologia, 2001).