Brook jest człowiekiem dialogu – przekonuje o tym bezpośrednia z nim styczność, gdy na nowo formułuje myśli, rozwija je i dookreśla w kontakcie z rozmówcą lub z audytorium, w zależności od temperatury i intensywności dyskusji. Woli odpowiadać na pytania, niż snuć oderwane rozważania, a do tego zawsze chce wiedzieć, z kim przyszło mu obcować, toteż często wcześniej sam sonduje słuchaczy. Nie jest człowiekiem pióra w ścisłym tego słowa znaczeniu, chętniej posługuje się językiem mówionym, który wspiera jakością swej obecności, intensywnym spojrzeniem, przykuwającym uwagę gestem. W teatrze mówienia o teatrze jest niezrównanym aktorem. […]
Ruchomy punkt – zbiór tekstów obejmujących czterdzieści lat artystycznej wędrówki reżysera (od końca lat czterdziestych do realizacji Mahabharaty) – nie stanowi odstępstwa od tej reguły. Większość zgromadzonych tu artykułów powstała w oparciu o rozmowy, wywiady, zapisy publicznych wystąpień. Warto o tym pamiętać, zabierając się do lektury tej fascynującej autobiografii twórczej, bo jej charakter odciska się w stylu autora: bliskim żywej mowie, bliskim doświadczeniu bezpośredniego obcowania z drugą osobą.
Ze Wstępu Grzegorza Ziółkowskiego
Peter Brook urodził się 21 marca w 1925 roku w Londynie. W 1942 roku wyreżyserował tam swoją pierwszą sztukę i od tego czasu zrealizował ponad osiemdziesiąt przedstawień w Londynie, Paryżu i Nowym Jorku. Pracując w Royal Shakespeare Company, wystawił: Stracone zachody miłości, Miarka za miarkę, Tytusa Andronikusa, Króla Leara, Marat/Sade’a,US, Sen nocy letniej oraz Antoniusza i Kleopatrę.
W 1971 roku utworzył w Paryżu Międzynarodowy Ośrodek Poszukiwań Teatralnych, którego stałą siedzibą stał się w 1974 roku Teatr Bouffes du Nord. Wyreżyserował w nim: Tymona Ateńczyka, Ików, Ubu w Bouffes,Konferencję ptaków, Kość, Wiśniowy sad, Mahabharatę, Albercie, powstań!, Burzę, Mężczyznę, który…, Kto tam?, Szczęśliwe dni, Jestem fenomenem,Garnitur, Tragedię Hamleta, Daleko stąd, Śmierć Kriszny, Twoją dłoń w mojej dłoni, Wielkiego Inkwizytora, Tierno Bokara, Sizwe Banzi nie żyje i Fragmenty, 11 i 12, Dlaczego, dlaczego, Dolina zadziwienia.
Dorobek reżyserski Brooka w operze obejmuje: La Bohème, Borysa Godunowa, Olimpijczyków, Salomé i Wesele Figara w londyńskiej Covent Garden; Fausta i Eugeniusza Oniegina w Metropolitan Opera House w Nowym Jorku, Tragedię Carmen i Pelléasa – Impresje w Bouffes du Nord w Paryżu, Don Giovanniego na festiwalu w Aix-en-Provence, a także Czarodziejski flet.
Opublikowana w 1998 roku autobiografia Petera Brooka Threads of Timedołączyła do wcześniejszych publikacji jego autorstwa – do przetłumaczonej na wiele języków Pustej przestrzeni (1968), a także do Ruchomego punktu (1987), Nie ma sekretów (1993) i Wywołując (i zapominając) Szekspira (2002).
W jego dorobku filmowym znajdują się: Władca much, Marat/Sade, Król Lear, Moderato Cantabile, Mahabharata i Spotkania z wybitnymi ludźmi.
Hanna Baltyn
Świat, Szekspir i jeszcze parę detali
„Nowe Książki” 2005 nr 5, s. 39.
Mieczysław Orski
Punkt widzenia
„Teatr” 2005 nr 1–3, s. 27–29
Krystyna Duniec
Doświadczenie Petera Brooka
„Konteksty. Polska Sztuka Ludowa” 2005 nr 1 (268), s. 39–41
Małgorzata Mikołajczak
Wielokropek…
„Próba. Nieregularnik Teatralny” 2005 nr 1, s. 146–149
Julia Hoczyk
Czterdzieści lat poszukiwań
„Scena” 2005 nr 1 (38), s. 23–25
Dariusz Kosiński
Na jedną chwilę – za chwilę przepada
„Didaskalia. Gazeta Teatralna” 2005 nr 67–68 (czerwiec-sierpień), s. 140–141