W poszukiwaniach Grotowskiego nie chodziło jedynie o zaspokojenie osobistej potrzeby przebicia się przez ziemską skorupę, aby ujawnić płomienne jądro kryjące się w głębi. Chodziło i o to, aby poprowadzić innych przez wybrany przez siebie teren – teatr – chcąc pomóc im odkryć w dokładny, szczegółowy i powtarzalny sposób prawidła i praktyki umożliwiające tę głęboką, wewnętrzną penetrację. To pozwoliło mu rozwinąć rzemiosło, które można przekazywać bezpośrednio, osobiście – rzemiosło zgłębiające relację między impulsem a działaniem i pozwalające im zejść się razem. Ostrożnie odsuwał się od własnych poszukiwań, tak aby pewnego dnia mogły być kontynuowane bez niego.
Fragment tekstu Grotowski był
Peter Brook urodził się 21 marca w 1925 roku w Londynie. W 1942 roku wyreżyserował tam swoją pierwszą sztukę i od tego czasu zrealizował ponad osiemdziesiąt przedstawień w Londynie, Paryżu i Nowym Jorku. Pracując w Royal Shakespeare Company, wystawił: Stracone zachody miłości, Miarka za miarkę, Tytusa Andronikusa, Króla Leara, Marat/Sade’a,US, Sen nocy letniej oraz Antoniusza i Kleopatrę.
W 1971 roku utworzył w Paryżu Międzynarodowy Ośrodek Poszukiwań Teatralnych, którego stałą siedzibą stał się w 1974 roku Teatr Bouffes du Nord. Wyreżyserował w nim: Tymona Ateńczyka, Ików, Ubu w Bouffes,Konferencję ptaków, Kość, Wiśniowy sad, Mahabharatę, Albercie, powstań!, Burzę, Mężczyznę, który…, Kto tam?, Szczęśliwe dni, Jestem fenomenem,Garnitur, Tragedię Hamleta, Daleko stąd, Śmierć Kriszny, Twoją dłoń w mojej dłoni, Wielkiego Inkwizytora, Tierno Bokara, Sizwe Banzi nie żyje i Fragmenty, 11 i 12, Dlaczego, dlaczego, Dolina zadziwienia.
Dorobek reżyserski Brooka w operze obejmuje: La Bohème, Borysa Godunowa, Olimpijczyków, Salomé i Wesele Figara w londyńskiej Covent Garden; Fausta i Eugeniusza Oniegina w Metropolitan Opera House w Nowym Jorku, Tragedię Carmen i Pelléasa – Impresje w Bouffes du Nord w Paryżu, Don Giovanniego na festiwalu w Aix-en-Provence, a także Czarodziejski flet.
Opublikowana w 1998 roku autobiografia Petera Brooka Threads of Timedołączyła do wcześniejszych publikacji jego autorstwa – do przetłumaczonej na wiele języków Pustej przestrzeni (1968), a także do Ruchomego punktu (1987), Nie ma sekretów (1993) i Wywołując (i zapominając) Szekspira (2002).
W jego dorobku filmowym znajdują się: Władca much, Marat/Sade, Król Lear, Moderato Cantabile, Mahabharata i Spotkania z wybitnymi ludźmi.
Grotowski wcześnie rozpoznał podwójną naturę form maskujących życie, a jednocześnie zapewniających mu ochronę. To dlatego wyznaczał własne granice, chcąc chronić pracę prowadzoną w gronie oddanych towarzyszy w bezpiecznej przestrzeni prywatnej. Kiedy usuwał ze swego teatru widz.w, a autorom nie pozwalał opisywać i oceniać swych poszukiwań – chodziło o to, aby opisy nie zastąpiły działań wypełnionych życiem. A jednocześnie Grotowski, erudyta o encyklopedycznej wiedzy, świetnie zdawał sobie sprawę, jak istotny w życiu człowieka jest przekaz rozumienia – jak ważny jest łańcuch transmisji. W jego poszukiwaniach nie chodziło jedynie o zaspokojenie osobistej potrzeby przebicia się przez ziemską skorupę, aby ujawnić płomienne jądro kryjące się w głębi.
Fragment tekstu Grotowski był
Rafał Węgrzyniak
Brook o Grotowskim
„Nowe Książki“ nr 5/2008
Nie zabrakło wspomnień o najwybitniejszym aktorze Grotowskiego, odtwórcy Don Fernanda w Księciu Niezłomnym, Ryszardzie Cieślaku, który potem zagrał ślepego króla w Mahabharacie Petera Brooka. W aneksie znalazł się zapis debaty z udziałem Brooka i Grotowskiego na temat kierunków ich poszukiwań i wyborów, zorganizowanej przez francuskiego teatrologa Georgesa Banu w 1989 r. w Taorminie. (…) Brook w wypowiedziach dotykał istoty poszukiwań Grotowskiego, wywodząc jego teatr z katolickiego misterium albo inscenizację Akropolis określając jako czarną mszę.
Przeczytaj całą recenzję