- Autor: Peter Brook
- Przekład: Grzegorz Ziółkowski
- Redakcja przekładu: Ewa Guderian-Czaplińska
- Data wydania: marzec 2006
- ISBN: 83-917448-8-4
- Format: 110×180 mm
- Liczba stron: 55
- Rodzaj oprawy: miękka
Wywołując (i zapominając) Szekspira
Peter BrookKsiążka zawiera zapis dwóch spotkań Petera Brooka z publicznością z połowy lat dziewięćdziesiątych, podczas których wybitny reżyser podjął temat aktualności Szekspira.
Peter Brook urodził się 21 marca w 1925 roku w Londynie. W 1942 roku wyreżyserował tam swoją pierwszą sztukę i od tego czasu zrealizował ponad osiemdziesiąt przedstawień w Londynie, Paryżu i Nowym Jorku. Pracując w Royal Shakespeare Company, wystawił: Stracone zachody miłości, Miarka za miarkę, Tytusa Andronikusa, Króla Leara, Marat/Sade’a, US, Sen nocy letniej oraz Antoniusza i Kleopatrę.
W 1971 roku utworzył w Paryżu Międzynarodowy Ośrodek Poszukiwań Teatralnych, którego stałą siedzibą stał się w 1974 roku Teatr Bouffes du Nord. Wyreżyserował w nim: Tymona Ateńczyka, Ików, Ubu w Bouffes, Konferencję ptaków, Kość, Wiśniowy sad, Mahabharatę, Albercie, powstań!, Burzę, Mężczyznę, który…, Kto tam?, Szczęśliwe dni, Jestem fenomenem, Garnitur, Tragedię Hamleta, Daleko stąd, Śmierć Kriszny, Twoją dłoń w mojej dłoni, Wielkiego Inkwizytora, Tierno Bokara, Sizwe Banzi nie żyje i Fragmenty, 11 i 12, Dlaczego, dlaczego, Dolina zadziwienia.
Dorobek reżyserski Brooka w operze obejmuje: La Bohème, Borysa Godunowa, Olimpijczyków, Salomé i Wesele Figara w londyńskiej Covent Garden; Fausta i Eugeniusza Oniegina w Metropolitan Opera House w Nowym Jorku, Tragedię Carmen i Pelléasa – Impresje w Bouffes du Nord w Paryżu, Don Giovanniego na festiwalu w Aix-en-Provence, a także Czarodziejski flet.
Opublikowana w 1998 roku autobiografia Petera Brooka Threads of Time dołączyła do wcześniejszych publikacji jego autorstwa – do przetłumaczonej na wiele języków Pustej przestrzeni (1968), a także do Ruchomego punktu (1987), Nie ma sekretów (1993) i Wywołując (i zapominając) Szekspira (2002).
W jego dorobku filmowym znajdują się: Władca much, Marat/Sade, Król Lear, Moderato Cantabile, Mahabharata i Spotkania z wybitnymi ludźmi.
„Cóż więc można powiedzieć młodemu aktorowi, który przymierza się do jednej z tych wielkich ról? Zapomnij o Szekspirze. Zapomnij, że kiedykolwiek istniał taki człowiek. Zapomnij, że te sztuki miały autora. Pamiętaj jedynie, że twoim aktorskim obowiązkiem jest powołanie do życia postaci. Przyjmij jako założenie – i niech będzie to sztuczka, która ma ci pomóc – że postać, nad którą pracujesz, naprawdę istniała”.
Fragment książki
Julia Hoczyk
Szekspir okiem Brooka
„Scena” 2006 nr 2–3, s. 33
Szekspir i jego dramaty pojawiały się na drodze twórczej Brooka wielokrotnie, jest więc szczególnie predystynowany do mówienia o jego dziele, a jednak wykazuje wobec mistrza ze Stratfordu zaskakującą pokorę. I uważność, której brak wypomina wielu współczesnym reżyserom, choć w uogólniony i anonimowy sposób. Zastanawiając się nad fenomenem Szekpira i tym, co odróżnia jego utwory od gazet codziennych – niezależnie jak bardzo profanujące wydawać nam się może to porównanie – Brook analizuje zjawisko, które określić można geniuszem Szekspira. (pytanie: czy jak poprawię, to link zadziała?)
Przeczytaj całą recenzjęTK [Tadeusz Kornaś]
Peter Brook Wywołując i (zapominając) Szekspira
„Didaskalia. Gazeta Teatralna” 2006 nr 72 (kwiecień), s. 104
recenzja pierwszego wydania angielskiego:
Małgorzata Sugiera
Szekspir współczesny?
„Didaskalia. Gazeta Teatralna” 1999 nr 31–32 (czerwiec–sierpień), s. 114
Może cię zainteresować
