Boski dwumian.
Przenikanie rzeczywistości w teatrze nō

Dramat nō, przechowujący w Japonii dziedzictwo najstarszych form poezji, muzyki i „performatyki”, stanowi doskonały przykład na to, jak funkcjonuje wyobraźnia, gdy granice między człowiekiem i Naturą (matecznikiem) są niewyraźne, nieustalone, płynne. Człowiek składa się w równym stopniu z tego, czym jest, jak i z tego, czym nie jest – w nim samym dokonuje się nieustanna alchemia rzeczy wewnętrznych i zewnętrznych. Przez wszystkie jego otwory, bramy w jego ciele, nieustannie wpływają i wypływają kształty i żywioły. Człowiek jawi się nie jako jednostka, ale jako strumień, wiązka, akord, w którego centrum znajduje się pulsujące serce, mające kształt filaru lub drzewa. On sam rozrasta się nieustannie, sięgając tego, co najgłębiej w ziemi i tego, co najwyżej w niebie, uginając się pod nieustannym wiatrem przemian. Każde jego uczucie, każda część ciała i fragment jego życia bierze wzór z kształtów już gdzieś wcześniej powołanych i utrwalonych: z roślin, zwierząt, gór, skał, wodospadów. Jeśli o tym zapomni, to w najważniejszych chwilach życia będzie mu to przypomniane.
Fragment Wstępu