- Redakcja: Monika Kwaśniewska i Grzegorz Niziołek
- Data wydania: grudzień 2012
- ISBN: 978-83-61835-96-7
- Format: 165×238 mm
- Liczba stron: 288
- Rodzaj oprawy: miękka
Zła pamięć. Przeciw-historia w polskim teatrze i dramacie
Większość publikowanych w książce tekstów pochodzi z konferencji naukowej Zła pamięć. Przeciw-historia w polskim teatrze i dramacie zorganizowanej przez Wydział Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, Instytut im. Jerzego Grotowskiego i redakcję „Didaskaliów” w dniach 12–13 maja 2011.
„Zła pamięć” i wszelkie wywoływane tym określeniem skojarzenia odnoszą się do nowych narracji historycznych w teatrze i dramacie, niosących ze sobą takie naruszenia porządku symbolicznego, które mogą budzić lęk, wywoływać oburzenie, ale także – co ważne – pobudzać krążenie energii społecznej, zdumiewać innowacyjnością, zaskakiwać żywiołem „niepoprawnych” opowieści. A więc „zła pamięć” nie musi być czymś złym. W polu zainteresowania mogą znaleźć się fantazje na temat przeszłości, teraźniejszości i przyszłości (u podstaw których leży właśnie zjawisko „złej pamięci”), wszelkie formy niepamięci, życiodajne i śmiercionośne procesy zapominania, ale również strategie polityki pamięci.
Fragment Wstępu Moniki Kwaśniewskiej i Grzegorza Niziołka
Katarzyna Peplińska
Zła pamięć: o wszystkim pamiętać i wszystko zapomnieć…
„Teatralia” 2013 nr 55
Do przeczytania Złej pamięci… zachęca już sam sposób wydania – wyraźna czcionka, dobrej jakości papier, gładka w dotyku okładka w niebiesko-fioletowe pasy, która nie tematyzuje nachalnie treści książki i nie wysyła czytelnikowi żadnych sygnałów interpretacyjnych, zostawia go sam na sam z lekturą. W książce nie ma żadnych fotografii dokumentujących spektakle lub zjawiska, o których piszą autorzy. Szkoda? Myślę, że nie, gdyż opisy w poszczególnych tekstach są wystarczająco precyzyjne i sugestywne, by przybliżyć czytelnikowi wyjściowy materiał rozważań.
Przeczytaj całą recenzjęJoanna Roś
Źródła i amnezja wspólnoty
„Refleksje” 2014 nr 10, s. 127– 130
Gestom upomnienia lub przypomnienia, widocznym w artykułach, towarzyszy wysiłek ukazania wagi wydarzenia, będącego przedmiotem zainteresowania autora dla przedstawienia głębokich procesów zachodzących w polskiej kulturze, dziejów zbiorowej myśli i afektów, determinujących konkretne „tu” i „teraz”. Więc nawet jeśli bohaterowie zebranych artykułów i ich autorzy odwracają się od rzeczywistości zewnętrznej albo pokazują ją w groteskowym ujęciu, to na wielu poziomach wskazują czytelnikowi dokonujące się po 1989 r. w polskim teatrze i poprzez polski teatr doświadczenie przemiany/przejścia.
Przeczytaj całą recenzję
