- Autor: Józef Kelera
- Redakcja: Irena Szymaniec
- Redaktor serii: Janusz Degler
- Opracowanie graficzne i projekt okładki: Barbara Kaczmarek
- Wydawnictwa: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Instytut im. Jerzego Grotowskiego
- Data wydania: październik 2018
- Miejsce wydania: Wrocław
- ISBN: 978-83-229-3622-1, 978-83-61835-27-1
- Format: 197×237 mm
- Liczba stron: 302
- Rodzaj oprawy: twarda
Krótka historia teatru w Europie. Tom pierwszy
Józef KeleraPewien student, kiedy zdał już egzamin (chyba na czwórkę?) i nie mógł być podejrzewany o lizusostwo z powodu oceny, odważył się powiedzieć autorowi: „Panie Profesorze, ja nigdy nie przypuszczałem, że historia teatru może być tak ciekawa!”. Autor lubił być chwalony, ale miał wątpliwości: czy to historia jest tak ciekawa, czy autora opowiadanie, czy jedno z drugim ożenione? Po wielu latach, kiedy przestał już wykładać, postanowił to sprawdzić, pisząc Krótką historię teatru w Europie jako książkę do czytania – dla wszystkich, którzy jeszcze nie wiedzą, że historia teatru może być tak ciekawa…
Józef Kelera
Seria Dramat – Teatr pod redakcją Janusza Deglera obejmuje prace poświęcone historii dramatu i teatru polskiego oraz powszechnego, a także szeroko pojętej problematyce teorii sztuki teatralnej i tekstu dramatycznego. Uwzględnia również zagadnienia socjologii teatru, współczesnego życia teatralnego i krytyki teatralnej. Seria ma charakter otwarty i mogą się w niej ukazywać rozprawy nie tylko teatrologów, ale również autorów reprezentujących inne dziedziny nauki.
Józef Kelera jest krytykiem teatralnym i literackim, historykiem teatru i literatury, tłumaczem, emerytowanym profesorem Uniwersytetu Wrocławskiego i Akademii Sztuk Teatralnych Filii we Wrocławiu, członkiem polskiego PEN Clubu. Dwukrotny laureat Nagrody im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego, a także miesięcznika „Odra” i miasta Wrocławia. Urodzony we Lwowie (1929), od 1946 mieszka we Wrocławiu. Autor monografii Wrocław teatralny 1945–1980 (1983), tomów rozpraw, szkiców i recenzji: Kpiarze i moraliści. Szkice o nowej polskiej dramaturgii (1966), Pojedynki o teatr (1969), Takie były zabawy, spory w one lata (1972), Komu warto kibicować (1978), Panorama dramatu (1989). Tłumaczył sztuki Eugène’a Ionesco i Eugène’a Labiche’a.
Suma do sumy, mamy w Grecji obfitość teatru, zanim jeszcze pojawi się ów wielki teatr, który z Grecją nam się kojarzy. Spróbujmy policzyć: jeszcze po stronie rytuału, ale już na samej krawędzi teatru znajdujemy mnożące się misteria; drogę ku właściwemu teatrowi torują, począwszy od VIII wieku p.n.e., śpiewacy Iliady i Odysei; teatr aktorski z najprawdziwszego zdarzenia krzewią i rozwijają wędrowni mimowie. A to nie wszystko! Z rzadkich wzmianek filologów klasycznych, bardziej zajętych rozbiorem dramatu i teatru w V wieku p.n.e., dowiadujemy się jednak o istniejących w wielu zakątkach Grecji wiejskich igrach teatralnych; o chłopskiej farsie i chłopskiej burlesce, w rozmaitych odmianach znanej i w Attyce (kraina wokół Aten), i na Sycylii (skolonizowanej przez Greków), i pewnie gdzieś jeszcze. Ale i to nie wszystko, bo nareszcie słyszymy o chóralnych śpiewach i tańcach sławiących Dionizosa, rozpowszechnionych w całej Grecji co najmniej od początku VI wieku p.n.e., najbujniej rozwiniętych w Atenach i zapewne prowadzących już bezpośrednio do wielkiego dionizyjskiego teatru, który – jak widać – nie wyrósł na kamieniu. Tu spotykamy wszakże samego Dionizosa i wypada mu się pokłonić.
Fragment książki
Izabela Mikrut
Na skróty
Teatrdlawszytskich.eu, z dnia 26 grudnia 2018
Tworzy Józef Kelera ściągę. W pełni świadomie buduje skrypt dla studentów oraz podpowiedź dla tych wszystkich, którzy potrzebują szybkiego przeglądu historii teatru, hasłowego, bez wdawania się w zbyteczne szczegóły i bez epatowania erudycją. Prosta krótka opowieść prowadząca przez stulecia i kultury ma zapewnić błyskawiczny podgląd i pierwszą orientację w temacie. Trochę to „internetowe” w formule, rozwiązanie dla leniwych – z drugiej jednak strony może tak właśnie dzisiaj trzeba, bo kto w ogóle miałby ochotę na przebijanie się przez opasłe tomy i wydobywanie z nich esencji wiedzy.
Przeczytaj całą recenzjęHenryk Mazurkiewicz
Historia w majtkach
teatralny.pl, z dnia 5 czerwca 2019
Kelera znajduje mistrzowską równowagę między snuciem opowieści w formie dość luźnej rozmowy z czytelnikiem a naukową wykładnią i precyzyjnym trzymaniem się ustalonych przez badaczy faktów. Między syntetycznością ujęć, a płynnością narracji. Wreszcie między tekstem własnym a cytowaniem niezbędnych źródeł i opracowań. Znajduje przy tym chwilę – albo i całą minutę – dla uruchomienia czytelniczej wyobraźni, dla ironii, trafnie diagnozującej jakieś zjawisko anegdoty lub ubarwiającego sprawę dowcipu.
Przeczytaj całą recenzjęMoże cię zainteresować
